అమ్మా..

నవమాసాలు మోసి ఉత్కృష్టమైన
మానవ జన్మనిచ్చిన నీవు...
వెండి గిన్నెలోని పప్పుబువ్వను ప్రేమగా
గోరుముద్దలు చేసి తినిపించిన నీవు..

పిడుగుపాటుకి ఉలిక్కిపడితే
అక్కున చేర్చుకొని అర్జునా! ఫల్గునా! అనే నీవు...
అలారం కొట్టక ముందే
కాఫీ కప్పుతో నన్ను నిద్రలేపే నీవు...
వేసవి వేడిలో నీవు మేల్కొని
నన్ను నిద్రబుచ్చుతూ విసనకర్ర వేసే నీవు...
చలి కాలపు రాత్రులలో మాటిమాటికీ
కంబళి సరిగా కప్పే నీవు...
పరీక్షలకి చదువుతున్నపుడు
పెరుగన్నపు ముద్దతో నీవు...
క్లాసులో ఫస్టు వచ్చినపుడు
పాయసపు పాత్రతో గుమ్మం లోనే ఎదురయ్యే నీవు...
నాకు విష జ్వరమొచ్చినపుడు
నాతో బాటు పథ్యం చేసిన నీవు...
నాన్న కొట్టిన దెబ్బలకి
వెన్న పూస్తూ ఓదార్చే నీవు.....
ఇంత వయసు వచ్చినా,
కాస్త నలతగా ఉందంటే చాలు
గంటకోసారి దిష్టి తీసే నీవు...
నీ ప్రేమ, మమత ,క్షమ
అన్నీ నాకు రక్షగా ఉన్నాయి...
ఉదయం లేచినపుడు... నా ఎదురుగా...
రోజంతా నా నీడలో ...
రాత్రి నిదురించేటపుడు... స్వప్నంలో...
కనిపిస్తూనే ఉంది కమ్మని మా అమ్మ...